برون تازست حسن بی مثال از گرد پیدایی

مخوان بر نشئهٔ نازپری افسون مینایی

فریب آب خوردن تا کی از آیینهٔ هستی

دو روزی گو نباشد کشتی تمثال دریایی

گوه قتل مشتاقان فسوس قاتلست اینجا

ندارد خون کس رنگی مگر دستی به هم سایی

ز اعیان قطع کن افسانهٔ شکر و شکایت را

همان سطریست نامفهوم طوماری که نگشایی

نگردی از عروج نشئهٔ دیوانگی غافل

خمی دارد فلک هم از کلاه بی سر و پایی

جنون عشق توفان می کند در پردهٔ شوقم

گریبان می درد از بند بند نی دم نایی

به شوخیهای کثرت سعی وحدت بر نمی آید

چه سازد گر نسازد با خیالی چند تنهایی

به تمثالی که در چشمت سر و برگ چمن دارد

ز خود رنگی نمی کاهی که بر آیینه افزایی

وداع خودنمایی کن ز ننگ ذرگی مگذر

چوگم گشتی به چشم هرکه آیی آفتاب آیی

ازین عبرتسرا گفتم چه بردند آرزومندان

حقیقت محرمان گفتند: داغ ناشناسایی

به شغل گفتگو مپسند بیدل کاهش فطرت

به مضراب هوس تاکی چوتارساز فرسایی